Droga na wyspy "Togeany" to dwa dni jazdy autobusem do Ampany, potem prom na same wyspy. Jeżeli ruszymy dziś, w Apmanie będziemy w piątek, a w piątek nie ma promu. Musielibyśmy tam zostać do soboty. Szkoda czasu. Jeżeli wynajmiemy auto z kierowcą, nie będziemy zatrzymywać się na nocleg po drodze, dotrzemy do Ampany w czwartek rano i złapiemy prom o 10:00. Będzie szybciej i wygodniej, a z tego co wyliczyliśmy ok 70$ drożej niż 2 dniowa podróż autobusem. To ok 17 $ na głowę.
Jedziemy. Ruszyliśmy z Rantepao ok 9:30. W samym mieście zrobiliśmy przystanek na zakupy. Od napotkanych ludków słyszeliśmy, że na wyspach (jak to zwykle bywa) piwo jest w astronomicznych cenach. Zaopatrzyliśmy się więc z Leo w zgrzewkę browarów. Mamy przecież samochód który dowiezie nas pod sam prom. Dużo się nie o-nosimy. Takie z nas spryciarze!! Po kilku pierwszych kilometrach okazało się, że droga prowadzi prze góry. Ok 60 km serpentyn i nienajlepszego asfaltu dało się we znaki naszym żołądkom.
Na szczęście po przejechaniu przez góry droga znacznie się polepszyła. Wczesnym popołudniem zarządziliśmy postój na lunch w przydrożnym WARUNG'u. Smażona rybka z ryżem i całkiem smaczna zupka. Małe zakupy, siku i ruszyliśmy w dalszą drogę.
Prosta i szeroka wstążka asfaltu skończyła się dużo szybciej niż byśmy sobie tego życzyli, a na horyzoncie pojawiły się kolejne góry. Ouch:( Kilka następnych godzin spędziliśmy przedzierając się przez kolejne pasma górskie. Wszyscy mieli serdecznie dość.
Na przydrożnych słupkach odliczaliśmy ile kilometrów jeszcze do szczytu. Wjechaliśmy na górę. To połowa męczarni. Teraz na dół. A dalej może będzie już "po prostej". Na dół jednak nie zjechaliśmy. Utknęliśmy w korku. Samochody stoją - dlaczego?? Nikt nic nie wie. Tzn pewno wie, ale nikt po angielsku nie gada. Kierowca poszedł na zwiad. Wrócił po 15 min z jakimś młodym gościem i machając rękami zdołał nam wytłumaczyć tylko, że dalej nie pojedziemy bo.... nie wiemy bo co. Mikry gość zabierze nas swoim autem dalej, musimy tylko dojść do jego samochodu - jest 2 km dalej. FUCK - Browary!! Agrrrr. Rozpakowaliśmy zgrzewkę i poupychaliśmy puszki po plecakach. Zaczęło padać. Młodzian pokazuje, że będzie lepiej jak zdejmiemy buty. Ruszyliśmy, okazało się, że lawina błotna zabrała ze sobą most - przejazdu nie ma, przejść się da. W deszczu i błocie w pół-łydki ku uciesze setek lokalesów przespacerowaliśmy 2 km - na początku trochę źli, po chwili stwierdziliśmy, że to fajny odpoczynek od mdlącej jazdy po górach, i przynajmniej coś się dzieje.
Nie mogliśmy tylko dojść skąd wziął się gość po drugiej stronie zwaliska. Po prostu tam stał i wyłapywał turystów?? Nie. Droga musiała zostać uszkodzona 2-3 dni wcześniej, i oni w momencie gdy wynajmowali nam auto już o tym wiedzieli, i podstawili kolejny samochód po drugiej stornie. Miło z ich strony, mogli nam jednak o tym powiedzieć.
Drugi kierowca okazał się Indonezyjskim Szumacherem. Był szybki. I było by wszystko ok. gdyby nie to, że jak weszliśmy do środka to przednia szyba totalnie zaparowała. Szyby mieliśmy pootwierane, wietrzenie nic nie dało bo cały czas mocno padało, a wilgotność powietrza wynosiła 150%. I wtedy odkryliśmy interesujący fakt. Nawiew można skierować na nogi lub ciało. Na szybę nawiewu nie ma! Auto najwyżej 2-3letnie. Fabrycznie BRAK! W kraju gdzie pół roku to "pora deszczowa". Pozapinani w pasy, w półmroku i lejącym deszczu patrzyliśmy jak nasz drajwer jedzie dosłownie na pamięć.
Przestało padać, szyba odparowała. Uffff. Poczuliśmy się dużo bezpieczniej. Nie poczuliśmy się bardziej komfortowo, uświadomiliśmy sobie, że " z zakrętu w zakręt" - tak będzie już do końca. Yin narzekała na żołądek jak tylko ruszyliśmy z Rantepao, żołądek Leo skapitulował ok 22:00. Ja poprosiłem o nagły przystanek koło 23:00. Tylko Renia trzymała się dzielnie. Wszyscy odpadli koło północy. Nasze ciała się poddały, chociaż droga nadal była nie do zniesienia, błędniki szalały - poszliśmy spać. Do Ampany mieliśmy dotrzeć ok 5-6 rano. Dzięki szaleńczej jeździe Szumachera byliśmy przed trzecią. Zawiózł nas do "Marina Cottage" tam we czworo wzięliśmy jedną chatkę - i tak pośpimy max 4-5 godzin.
Rano okazało się, że to całkiem fajne miejsce nad samym morzem. Nadal strasznie wymęczeni wczorajszym rajdem, zjedliśmy śniadanie i pojechaliśmy na prom.
Na prom zdążyliśmy bez problemu. Prom duży (może nie będzie bardzo bujać) Bilet 4$ od osoby. Prom płynie do Wakai ok. 4 godzin. Leo mówi, że w Indonezji jeszcze się nie zdarzyło, aby prom wypłynął o czasie. Z 50 min opóźnieniem ruszyliśmy w 4 godzinny rejs.
Na dole było strasznie duszno, wbiliśmy się z Renią na dach, tam w cieniu siedziała banda lokalnych łotrzyków. Wbiliśmy się tam, siedliśmy i przez 2 godziny graliśmy w makao. Zgromadził się przy tym niezły tłumek. Może to, że Renia na wakacjach "odpoczywa od stanika" i to, że siedziała na podłodze a oni stali miało z tym coś wspólnego...a może zafascynowała ich po prostu egzotyczna gra.
Ok 16:00 dopłynęliśmy do Wakai. W Jetty miało się roić od naganiaczy i łodzi wysłanych przez różne resorty, proponujących darmowy transport jeżeli tylko zostaniemy u nich. DUPA! Żadnych łodzi nie ma. Złapaliśmy się z lokalnym dziadem, który jako tako gadał po angielsku. Za 300.000 (30$) zabierze nas do resortu który znalazł Leo - na wyspie Malenge,. Po dotychczasowej przeprawie 2,5 godzinna podróż łódką to już czysta przyjemność.
Było już prawie ciemno gdy dopłynęliśmy do Malenge. Boat-man zacumował przy wielkim cementowym molo w środku śmierdzącej wioski - z triumfalnym TA-DAM! Chyba sobie jaja robisz. A gdzie Resort, plaża palmy itd. Wyspa faktycznie ta, tylko resortu brak. Azjatycki standard - taksówkarz bierze kurs twierdząco skinając głową, a tak na prawdę nie ma pojęcia gdzie chcemy jechać. Wściekli (to bardzo delikatnie powiedziane), kazaliśmy zawieźć się do jednego z resortów, które mijaliśmy po drodze. W ten o to bardzo przypadkowy sposób, bardzo źli, masakralnie zmęczeni... dotarliśmy do Bolilanga Resort.
150.000 osoba/doba + 3 posiłki+darmowa kawa i herbata. 90zł za 2-osobowy domek i 3 posiłki dziennie - znajdźcie mi taką ofertę nad Bałtykiem.
